Mi ĵus legis artikolon pri "e-preĝado" en Israelo. Laŭ la rakonto, entreprena firmo en Israelo ricevis preĝojn senditaj per ĉel-telefono, presas ilin per FAX-maŝino apud la Malokcidenta Muro, kaj rabeno apud la muro enmetas ilin inter la ŝtonoj. Do, oni ne eĉ bezoniĝas fakte iri al la Muro por preĝi; oni povas ekskribas preĝon dum la mezo de la laboro kaj alia persono liveras la preĝon al Dio por oni.
Mi ne plu estas ege religiosa, sed mi ne povas decidi mian opinion pri ĉi tiu disvolvo. La tradicio de proparolantoj estas forta en la Katoliko Kirko (kaj mia patrino estas katoliko; mi fakte estas baptita) -- oni povus diri, ke la disvolvo de foraj preĝservoj per ĉeltelefono estas ridebla, sed ja estas longa tradicio por ĉi tiuj servoj (ĵus ne per ĉi tiu nova tekniko). Ekzemple, oni povas doni monon al katolikaj kirkoj aŭ katedraloj, por ke la pastroj ĉi tie diras meson por vi aŭ viaj specifantoj. Multaj kirkoj havas kelkaj preĝ- aŭ proparol-servoj. En kelkaj tradicioj, ne estas ebla, diri direkte al Dio: oni devas havi proparolanton.
Persone, mi kredas ke estas tre grava ne apartigi sin de Dio. Rakontoj konfuziĝas dum ili pasigas de persono ol persono -- mi preferas, havi neniun inter (kaj mi do ne ŝatas la kredon, ke homoj bezonas specialajn proparolantojn). Sed mi ne diraĉas pri la nova servuo de ĉeltelefonitaj preĝoj al la Malokcidenta Muro. Estas iu interesanta -- iu speco de lerta interfaco inter la nova kaj la malnova -- pri la ideo de e-poŝti preĝojn kaj tiam presi ilin por enmeti en la muron. Mi ŝatas la miksaĵo de nevidebla, diĝita informaĵo kaj tuŝebla papero, kaj la ideo pri la rapida tajpado de preĝoj kaj la imagbildo de la lernataj, kapeblaj kaj tre fizika fingroj de rabano presante la paperojn en la muron.
No comments:
Post a Comment