Plu da korrompaĵo en Irano

Mi legis iun tre malĝajan en la novaĵoj hodiaŭ per la Kuniĝita Gazetaro:

"Ĉi tiu estas la Apokalipso. Estas nenio krom detruegado kaj rubo," Mohammad Karimi, trijardekulo, diris ĉe la enterigejo, al kie li alportis la korpojn de siaj edzino kaj kvar-jara filino.

"Pasintan nokton antaŭ ŝi iris al la lito ŝi faris por mi desegnon kaj kisis min kvarfoje," Li diris pri sia filino, Nazenine, kies korpon li tenis en la brakoj. "Kiam mi demandis, 'kial kvar kusoj?' ŝi diris, 'Eble mi ne vidos vin denove, Paĉjo,'" Karimi rakontis al KG fotografisto, kiam larmoj fluis malsupren sur la vizaĝo.

Sankta bovino! | Holy cow!

Estis terura tertremo en Irano. Laŭ CNN (angle), sismo mezurata 6.7 per skalo "Richter" strikis la sudan Iranan urbon de Bam proksimume je la 5-a horo matene, per ilia tempo. La urbo havas loĝantaron de 80,000 personoj; kvankam je ĉi tiu tempo la numaro de mortitaj estas proksimume 2,000 (!!!), ofistoj tie atendas la numero grimpi al 20,000 personoj. Jen estas kvarono de la urbo! Unu Horo Mi kontestas ĉiujn ekstere je la reto spari unu horon ĉi tiun semajnon por fari ion: spari unu horon per e-poŝti ĉiujn amikojn kaj rakonti al ili pri la okazo kaj kiel oni povas helpi doni unu horon per faranti pakaĵojn plenajn de kromaj litkovriloj, vestoj, kaj aliaj necesaĵoj por sendi al karitadgrupoj uzi unu horon por agi kiel kolektpunkto por la sama

All right, here's another instance where I'll do English on this blog. There has been a terrible earthquake in Iran. According to CNN, a quake measuring 6.7 on the Richter scale struck the southern Iranian town of Bam at about 5 in the morning, their time. The city has a population of 80,000 people; although at this time the death toll is around 2,000 people (!!!), officials there expect it to climb to 20,000 people. That's one quarter of the city! One Hour I challenge everyone to take one hour this week to do something: take an hour emailing all your friends about what happened and how to help take an hour getting extra blankets, clothes, and other necessary items into a package to send to a charity take an hour acting as a local drop-off point for same

Vimes por prezidanto!

Mi tre interesiĝas pri la (nefinanta) debato de pafiloj kaj la kontrolo de pafiloj en Usono. Generale, mi subtenas la leĝojn kiu neleĝigas la posedecon de pafiloj de krimegistoj, kaj tiuj leĝoj, kiuj forte punas krimistojn trovitaj kun pafiloj. Mi opinias, tamen, ke la posedo de pafiloj de leĝsekvantaj homoj estas bona por la socio, aparte, la kaŝita porto de pafiloj. Mi opinias, ke se krimisto ne scias, ĉu portas iuj pafilon aŭ ne, la krimisto malofte atakas personojn. Eĉ kiam la plejparto de homoj ne portas pafilojn, ĉiu gajnas plu sekurecon, ĉar la krimistoj ne scias kiu portas kaj kiu ne. Mi definite kontraŭas la ideon, ke malpermesi ĉiujn pafilojn sekurigas socion. Kaj mi legas en "Nokte Gvardo", de Terry Pratchett, legpasejon kiu esprimas ĉi tiun pli bone ol mi eĉ gin povus esprimi.

Swing, tamen, komencis en la malkorekta loko. Li ne ĉirkaŭvidis, kaj atentis, kaj lernis, kaj tiam diris, "Tiel estas popoloj, dum kia maniero ni adapti?" Ne, li sidis kaj pensis: "Tiel estu popoloj, kiel ni ŝanĝi ilin?" Kaj tio estis sufiĉa bona penso por pastro sed ne por policulo, ĉar la pacienca, lernaĵetaĵa funkcimaniero de Swing turnigis policecon sur la kapo.

Estis ĉi tiu Leĝo de Armiloj, komencante. Armiloj inklusiviĝis en tiom multe de krimoj ke Swing rezonis, malmultigi la numerojn de armiloj devus malmultigi la krimrangon.

Vimes scivolis se li suprensidis en la lito noktmeze kaj ĉirkaŭprenis sin kiam li eksonĝigis ĉi tion. Konfisku ĉiujn armilojn, kaj krimo subfalu. Kompreniĝis. Ĉi tio estus funkcita, ankaŭ, se nur estus sufiĉaj policuloj--diru, tri per civitano.

Mirindege, sufiĉa iom da armiloj estis endonita. La krevaĵo, tamen, estis unu kiu iel sukcesis eskapi for de Swing, kaj ĝi estis ĉi tiu: krimistoj ne obeas la leĝon. Estas pli aŭ malpli bezonata por la tasko. Ili havis neniun aparan intereson por fari la stratojn pli sekuraj por iu krom si mem. Kaj ili ne povis kredi tion, kiu okazis. Estis kiel Hogswatch ĉiutage.

Vimes estas unu el miaj plej preferataj rolantoj en la serio "Diskmondo". Kaj li estas tia tre praktika policulo.

Pardonu la rekonstruado

La kompanio por kiu mi laboris, OARnet, finigis ĝian servon por retpaĝoj. Do, mi perdis la lokon, en kiu mi tenis miajn grafikojn kaj aliajn gravajn dosierojn. Mi finfine trovis la tempon por la blogon repari. Mi bonvole petas la pardonon kiam mi rekonstruas la paĝojn.

Brulaĵ-celoj por via tekokomputilo

Tra Sgt. Stryker, mi trovis ĉi tiu artikolon pri brulaĵ-celoj por tekokomputiloj.

Brulaĵ-celoj kiuj povas povi tekokomputilojn dum 10 horoj aŭ pli longe sen ŝtopilo kaptis la imagon de komputilaj frenuzuloj. Sed unue, proponantoj devas provi ke ili estas tiom sekura por flugi kiom fajriloj por cigaredoj aŭ senimposta botelo de vodko.

La artikolo daŭras diri:

Pratipojn de tekokomputilo povitaj per brulaĵ-celoj evoluigas Toshiba (6502.T) kaj NEC (6701.T), kiu projektas komenci la vendon de ili kiel plenkreskaj produktoj venontan jaron. Casio (6952.T), Sony (6758.T) kaj Hitachi (6501.T) kaj Samsung (00830.KS) de Koreo ankaŭ allaboras la teknikon de brulaĵ-celetoj.
...
"Post ĉirkaŭ 10 horoj de operacio, oni elmetos brulaĵ-celan kartoĉon proksimume la grando de Bic-fajrilo aŭ inkduza katroĉoj" kaj enmetis freŝan," [diris John GOODMAN, prezidanto de la divizo de brulaĵ-celoj ĉe Entegris, kiu faras konsistigaĵojn de brulaĵ-celoj.]

Interesanta -- klare, ili evoluigas celon, en kiu akvo ne estas la kromprodukto. La rakonto sugestas ke estas neniuj kromproduktoj, kaj la baterio ŝajnas kiel ordinara baterio. Neta!

Pri la maro

Mi lastatempe ricevis leteron de nova amiko en Cxinio, kaj li demandis al mi pri la maro. Mi skribis:

La amuzanta afero pri mia vivo estas, ĉiuj trovas ĝin interesanta. Sed mi ne ofte povas trovi aferojn, pri kiu mi volas klarigi -- por mi, la vivo estas...iel normala. Mi ne certas, ke tiu senciĝas. Por mi, la vivo estas tute -- iufoje enuiga -- vivo.

Tamen, mi klopodos priskribi la maron. Kiam oni for de la marbordo estas, la maro estas belega, belega kobalta bluo -- http://webexhibits.org/pigments/indiv/overview/coblue.html havas la ion kiel la farbo sur la destra flanko de la paĝo. Se mi ĝin ne propre vidis, mi dirus "ne ebla, ke iu tia farbo estus". Sed ĝi pravas: mezmare estas la akvo ja tia farboj. Aŭ farboJ: oni diras, "la multaj animstatoj de la maro". Eĉ en farbo havas ĝi multajn animstatojn: per la lumo, per la profundo, per la kvalitato de la akvo ŝanĝas la farbo -- nun kobalta, nun prusa, nun jadkora, nun brilanta gruno kiel laŭtfarbita plasto de la usona 1950-a jardeko.

Kiu bezonas sirenojn? Mi perdiĝas per la bluo, kaj kiam oni diras ke veraj Irlandanoj kapeblas vidi 300 nuancojn de la farbo gruna -- mi kredas, ke la vera maristo kapeblas vidi 300 nuancojn de la blua.

Jen tranĉas la ŝipo la akvon, kaj novaj ondoj dissendas for de la grizaj flankoj -- la ŝipspuro estas skizita per blanko, kie la supraĵoj de la akvo estas distiriĝita en punton. Iufoje estas dolfinoj, saltante en la spuro; iufoje la nigraj dorsoj de balenoj, ŝajnante kun ekblovo de nebulo. Nokte, iufoje, mi iras al la ponto por vidi la ĉielo: velura nigreco malpuriĝita per steloj, vasta kaj spirprenanta. Kutime, mi nur sidas en la SONAR-kontrolĉambro kaj aŭskuti al la maro kaj la laŭta nokto: fajfoj, klakoj, krioj, ĝemoj.

Ni ne permesiĝas iri eksteren dum ŝturmoj -- kiam mi ne trarajdi la ŝturmon enlitita, mi kuŝas en SONAR-1-ĉambro en la antaŭo de la ŝipo. Mi spuras ĉion tra la ferdeko, tra mia dorso: la ekmalpezitan stomakon kiam falas la ŝipo enmaren, kaj la tiron de la malsata buŝo de la maro kiam la ŝipo, skuadante, penas sin leviĝi. Spuras precize kiel VELCRO ŝirante libera.

Mi amas Usonon

Ĉi tiu estas ankoraŭ alia kialo kial mi do amas mian landon: La Relpafila Blogo de Jason. La paĝaro estas anglalingva, kaj ankaŭ la ligoj (multa informo pri konstrui la propran relpafilon). Dankon al Boing Boing: Katalogo de Mirindaj Aferoj (ankaŭ anglalinva).

Ĉiuj paradante

En 1999, Chicago-urbo komencis la parado de aĵoj kun ĝia projekto "Bovinoj Paradante". Subite, ĉiu urbo volis grandajn skulpturojn apud ĉiu angulo de ĉiu strato. Observu do, mi ne kredas ke ĉi tiu estas malbona ideo. Mi nur volas diri, ke gxis 1999 estas tre multaj de ĉi tiuj artaj projektoj estinte en multaj urboj (vidu suben por malgranda listo).

Columbus, OH -- mia hejmurbo-- volas partopreni kun parado de grandega majzo. Ĝi jam havas grandan majzan skulpturon, sed la nuna ideo estas por havi grandajn fibroglasajn majz-oreljn starante ĉie tra la urbo. Hodiaŭ mi ricevis bonegan novaĵon: mia patrino (maldekstre), kiu estas kaligrafisto kaj kiu almetis desegnon por unu el la skulpturojn, lernis ke neniu alia ol La Columbus-a Ekspedi (loka ĵurnalo) volas monsubteni ŝia desegno. La "orelo" de majzo estos kovrita per la citoj de famaj Ohio-aj personoj, ĉiuj faritaj per kaligrafio. La ĵurnalo selektis ĝin ĉar ĝi uzas leterojn -- mi supozas, ĉar ĵurnaloj ankaŭ uzas leterojn, eĉ kiam la reala desegno ne estas pri komunikado, sed historio...ho nu, ne gravas. Nur gravas, ke mia patrino faros majzon belegan, tiom amuzanta kiom tiu ŝajnas. Mi estas tre fiera!

Jen listo de la skulptur-projektoj de aliaj urboj:

Marulinoj Paradante - Norfolk, VA
Porkoj Paradante - Seattle, WA
Garolakcipitroj Paradante - Lawrence, KS
Pelikanoj Paradante - Lafayette, LA
Lumturoj Paradante - Portland, ME
Anasoj Paradante - Eugene, OR
Arganoj Paradante - Kearny, NB
Papiloj Paradante - Green Bay, WI
Ĉevaloj Paradante - Rochester, NY

Kaj nature estas mia persona plej ŝatita: Submarŝipoj Paradante - Milford, CT

"Kraketa Krustaco"

Mi vagis al The Truth Laid Bear hodiaŭ kaj trovis ke en la Blogosfera Ekologisistemo, mia paĝo (antaŭe "Multcela Mikro-organismo") nun estas "Kraketa Krustaco". Mi evoluiĝis! Kaj mi estas tre, tre fiera pri James, ĉar li jam estas "Adorebla Ronĝulo"!

Mi estus tradukigi la titlon de "Truth Laid Bear", sed mi ne certas, kiel traduki ĝin. La titlo enhavas kalemburon: estas angla esprimo, "to lay the truth bare" (nudigi la veron), kaj oni elparolas la anglajn vortojn por "nuda" ("bare") kaj "urso" ("bear") same. "Ursigi la veron" sensencas...

Nu, mi ĝisdatigis la ligojn sur mia pago: mi forprenis malnovajn, neĝisdatigitajn pagojn kaj aldonis novaj ligoj:

Karapaco.de, la hejmo de Cezar
La verkoj de Don HARLOW
Bradipo Rigaras Esperantujon

Ĝuu!

Ĉiuj por bona kaŭzo

Per la paĝo de Chuck SMITH, mi trovis artikolon de Paul MAKEPEACE pri lingva aŭkcio de hejmpaĝoj. Ŝajnas ke ĉe la YAPC ("Yet Another Perl Conference", aŭ "Ankoraŭ Alia PERL-Konferenco"), la proprietuloj de London PM kaj Paris PM (ambaŭ grupoj por uzantoj kaj evoluadantoj de la komputila lingvo "PERL") aŭkciis la lingvo de iliaj hejmpaĝoj por kreskigi monaron por YAS ("Yet Another Society" aŭ "Ankoraŭ Alia Socio"). Laŭ Paul, "Ĉiu supozis ke la angla aŭ la franca venkus, tiel amuze feliĉigus unu parton kaj humiligus alian." Sed li proponis ĝis €700 por ke Esperanto estu la uzita lingvo. Kaj suprize al li, subite proponis aliaj personoj ankaŭ por Esperanto! Fine, per fina propono de €1371, Esperanto venkis.

Kia neta rakonto (kaj kia bona ideo)! Je la tempo de ĉi tiu skribo, la London PM paĝo estas Esperantigita. La Paris PM paĝo ankoraŭ ne. "Baldaŭ", diras Paul.

Ĉu estas la preĝo, aŭ ĉu estas la peno?

Mi ĵus legis artikolon pri "e-preĝado" en Israelo. Laŭ la rakonto, entreprena firmo en Israelo ricevis preĝojn senditaj per ĉel-telefono, presas ilin per FAX-maŝino apud la Malokcidenta Muro, kaj rabeno apud la muro enmetas ilin inter la ŝtonoj. Do, oni ne eĉ bezoniĝas fakte iri al la Muro por preĝi; oni povas ekskribas preĝon dum la mezo de la laboro kaj alia persono liveras la preĝon al Dio por oni.

Mi ne plu estas ege religiosa, sed mi ne povas decidi mian opinion pri ĉi tiu disvolvo. La tradicio de proparolantoj estas forta en la Katoliko Kirko (kaj mia patrino estas katoliko; mi fakte estas baptita) -- oni povus diri, ke la disvolvo de foraj preĝservoj per ĉeltelefono estas ridebla, sed ja estas longa tradicio por ĉi tiuj servoj (ĵus ne per ĉi tiu nova tekniko). Ekzemple, oni povas doni monon al katolikaj kirkoj aŭ katedraloj, por ke la pastroj ĉi tie diras meson por vi aŭ viaj specifantoj. Multaj kirkoj havas kelkaj preĝ- aŭ proparol-servoj. En kelkaj tradicioj, ne estas ebla, diri direkte al Dio: oni devas havi proparolanton.

Persone, mi kredas ke estas tre grava ne apartigi sin de Dio. Rakontoj konfuziĝas dum ili pasigas de persono ol persono -- mi preferas, havi neniun inter (kaj mi do ne ŝatas la kredon, ke homoj bezonas specialajn proparolantojn). Sed mi ne diraĉas pri la nova servuo de ĉeltelefonitaj preĝoj al la Malokcidenta Muro. Estas iu interesanta -- iu speco de lerta interfaco inter la nova kaj la malnova -- pri la ideo de e-poŝti preĝojn kaj tiam presi ilin por enmeti en la muron. Mi ŝatas la miksaĵo de nevidebla, diĝita informaĵo kaj tuŝebla papero, kaj la ideo pri la rapida tajpado de preĝoj kaj la imagbildo de la lernataj, kapeblaj kaj tre fizika fingroj de rabano presante la paperojn en la muron.

Denove for

Nu, ŝajnas ke Hurikano Isabella baldaŭ vizitos. Mi verŝajne estos neatinga ĝis la sekvanta semajno. Do, se oni ne vidos pluan poŝton ĉi tie dum la venontaj tagoj, oni ne zorgu. Neniuj novaĵoj estas bonaj novaĵoj.

Mi ne certas ke mi ŝatas la du-partian sistemon...

Artikolo ĉe MSNBC hodiaŭ diris tiel:

[Presidenta kandidato de la Usona Demokratika Partio Howard] Dean ne timidas pri uzi la kongresan voĉhistorion de siaj rivaloj por sia favoro. "Oni ne povas esti apud ambaŭ flankoj de temo," Dean diris. "Tiu mortigas nin."

Kial temas pri "flankoj"? Kial ne oni subtenas, kaj voĉdonas konvene, la temojn kiun oni trovas gravaj? Ĝenas min, ĉi tiu dirado pri "flankoj", kvazaŭ usonaj politikoj estas ia sporto...Ĉu mi nur estas terure naiva, ĉu bonvolu ne esti tiom evidenta?

"Bonŝancaj Nov-Jorko kaj Los Anĝeles"

Mi aŭdis programon pri novaj filmoj ĉe NPR hodiaŭ aŭte. La rakonto, de David SEDARIS, kovris multajn filmojn, inkluzive de "Once Upon a Time in Mexico", la tria filmo de Robert RODRIGUEZ, kiun mi volas vidi ĉar mi tre ĝuis "El Mariachi" kaj "Desperado". Tiam diris lkjsdlkj pri nova stranga filmo. Du frazoj kaptis mian atenton -- "bonŝancaj Nov-Jorko kaj Los Anĝeles" kaj tiam -- "Bubba Hotep"? Mi pensis. "Hotep" signifas "(iu) estas kontenta" kaj estas kutime parto de namoj en praa egiptio ("Imhotep," "Neferhotep", ktp). Ĉu mi aŭdis korekte?

Sufiĉe certe: Bubba Ho-Tep. Stellumante Bruce CAMPBELL kiel Elvis PRESLEY kaj Ossie DAVIS kiel J.F.K., la filmo (de Don COSCARELLI) rakontas kiel Elvis Presley estas vere vivante -- li interŝanĝis lokojn kun Elvis-sampersonisto, kaj antaŭ li povus reinterŝanĝi, la sampersonisto mortiĝis. Nun li loĝas en hejmo por maljunuloj kaj amikigas viron, kiu diras si estas J.F.K. Estas nur unu problemo: li estas nigra. "Oni farbigis min ĉi tiun farbon!" li anoncas. Baldaŭ, la ambaŭ devas fronti teruran malbonon en la maljunulejo -- praa egiptia mumio ĉasiras tra la hejmo!

Bonŝancaj, bonŝancaj Nov-Jorko kaj Los Anĝeles! Mi sendis e-poŝton al la paĝarestro -- ĉu vi kredas, ke oni sendos al la ŝipo kopion de la filmo por ke ni povas vidi ĝin surmare?

Kia malŝparo de mono

Per ĉi tiu rakonto, la bonkonanta Egiptiisto Zahi HAWASS komencos esploradon por eltrovi, ĉu bakterio aŭ alia natura venono estis la kaŭzo de la "malbeno de la Egiptregoj". Je 1922, mallonge post eniris Howard CARTER kaj Lordo CARNARVON en la tombo de Tutankamon, Carnarvon mortiĝis per mordo de moskito kiu iĝis infektita (laŭ la paĝaro de la Informo Servo de la Egiptia Ŝtato, li mortiĝis per mordo de skorpio). "Melbeno, malbeno!" kriis la ĵurnaloj. Kaj nun estas ĉi tiu esplorado.

Kiel opinias mi? Mi opinias, ke dum la tempo de la fino de la 19a jarcento kaj la komenco de la 20a, medicino ne estis tre progresiĝita kaj la dezertoj de Egiptio ne estis tre sekuraj lokoj. Malsanoj ne estas bonkonantaj, kaj oni scias nemulte pri antibiotikoj kaj antivenonoj. Do, homoj simple mortiĝis. Oni ne bezonas "malbenon" por kompreni ĉi tion.

La 11a de septembro, du jaroj kaj du tagoj poste

Mi estis jemare sur la 11a de septembro. Ni marveturis kun la USS Wasp (amfibia atakanta ŝipo por multirole uzado), la USS Shreveport (amfibia ŝipo por transportado), kaj la USS George Washington (portŝipo). Dum la tago antaŭe, ni subite kuris al la Wasp: homo elŝipen, ni aŭdis, do ni iris al ŝi por helpi en la klopodoj reakiraj. Mi grimpis al la komandejo por helpi kiel ekstra serĉisto kaj ni ĵus atingis al la Wasp kiam ni ricevis la tre bonajn novaĵojn: la sola aĵo kiu iris elŝipen estis malplena savjako. Fju! La akvo temperaturis proksimune 72 gradojn je la tempo, kiu ŝajnas warme sed prave ne estas.

La sekvantan tago, la 11a de septembro: unutempe ĝis eble unu jaro, mi vere oferis mia manĝaĵon per prejado antaŭ mi manĝis. Estas plenumo de la kemeta religio por oferi la manĝaĵon al Dio antaŭ manĝi. Sed dum la antaŭa periodo de teruraj inspektadoj kaj teruraj kunlaborantoj, mia fido suferis per bastonado. Ĝi ankoraŭ ne resaniĝis: mi ne tute kredas je Dio, sed mi ja kredas je la mortitoj, kaj mi oferis mian manĝaĵon al la mortitoj de la 11a de septembro. Eĉ se homoj ne pluvivos post la morto, la memoroj de ili ja pluvivas.

La retmemoroj de la blogosfero afekciis min ĉar tiu kiu estas grava por mi estas ke homoj ne forgesas ilian senhotaĵon kaj ilian konstaton por malebligi la okazon de kiaj aferoj iam ajn denove. Sed mi timas ke mi vidas la kontston forglitanta. Ĉu ni ĉiam ĵuris, post WWII, neniam plu permesi la Holokoston denove okazi? Ĉu ne estas usona museo, memora estrecto en Israelo, kaj multe aliaj museoj? Ĉu ni vere zorgas? Ĉu jes, kiel okazas Srebrenica kaj la popolmurdo de la Kurdoj? Kio okazos al nia klopodojn por halti terurismon? Ĉu ili nur forvelki? Ĉu la unu afero restanta estos la fora memorado de la 11a de septembro kaj malplenaj ĵuroj ke ni lernu de historio kaj "neniam denove", precize kial la Holokosto? Kio bezonitos por batali kontraŭ homa senmovo kaj kontentiĝado?

Iel, mi oferis mian manĝaĵon al la mortintoj, sidante en la manĝejo de destrujero de la usona mararmeo. Ĉi tiu estis mia unua ofero al la mortinto kaj ilia memoro. Estis aĉa semajno -- mi estis elfermita de sonaraj ekzercisoj kaj neniu eĉ perceptis ke mi estis for -- mi faris multe da problemtrovadon kaj helpis repari iun ekipaĵon, kvankam generale la problemtrovado de aliaj homoj signigis min en la rektan direkton (mi estis tute nekompetenta tiun semajnon). Sed la ekipaĵon nun funkcias, kaj fine tio estas la plej grava afero -- la ekipaĵo pretas subteni niajn klopodojn por fari la mondon plej bonan lokon por ĉiuj. Kaj tiu estis mia dua ofero al la mortintoj de la 11a de septembro.

Tiam, dum la jardatreveno mem, ni ricevis alian mesaĝon: la George Washington havis piloton en la akvo. Denove, ni kuregis al la ŝipo por doni helpadon. Jen estas la okazo: F/A-18 surteriĝis, kaj neniu el la haltantaj kabloj kaptis ĝin ĝis la kvara kaj fina. Sed tiu ekrompis kaj la jeto glitis super la flanko kaj en la maron. Dankplene, la piloto eblis elĵeti kaj estis savita. Sed multaj homoj estis vunditaj sur la flugferdeko per ekrompo. Tiuj, kiuj vidis "Viroj de Honoro" eble memoras la sceno en kiu Carl Brashear estas viktimo de ekrompo. Ekrompo estas neniu ŝerco. Tiuj 12 vunditaj homoj estas bonŝanca, ke ili vivas, kaj mi vere esperas ke ili ne estis tiom krite vunditaj kiom estis S-ro Brashear. Aŭ se ili ja estis, ke ili estas tiom celkonscia kiom estis li por venki kontraŭ iliaj vundoj kaj resti en la mararmeo.

Kiel okazis, la GW ne bezonis nian helpon, sed ŝi dankis al ni por senprokraste preti por helpi. Nia teamo en la Centro de Batala Informo tuj eklaboris la problemon, kaj kalkulis ciujn de la movadaj, lokadaj, kaj serĉadaj planoj tiom baldaŭ kiom ni aŭdis ke iu estis elŝipe. Do, ni estis la unua ŝipo pretis doni helpon se la GW estis bezonanta de ĝi.

Pli malfrue dum la tago, ni faris marveturan kompletigon. Ni helpis en unu el la teamoj por linitrakto dum ni ricevis brulaĵon de la USNS Kanawha. Kiam ni resendis la linion al la ŝipo, la kuiristoj alfiksis grandegan skatolon de biskvitoj al ĝi por la ŝipanaro de la Kanawha. "Tio ‘stas tia dolĉa," mi pensis.

Mi ekrigardis la mastojn de ambaŭ ŝipoj, kie flugas la flago de Usono kiam ni marveturas. La flagoj ambaŭ estis mezmastitaj.

Kommentoj revenas

Hossein ĉe YACCS sukcese instalis novan servilon kaj la sistemo denove funkcias. Hura!

Paŭzeto

Mi often paŭzas en la alfiĉado de poĉtojn ĉi tie, sed ĉi tiu foje, mi avertas vin pri tio. Mi espere reestos je la fino de la sekvanta semajno. Ĝis!

Plu "Bob"

Mi ne povas halti ŝatante ĉi tiun komikaĵon. Mi ne scias, kial.

Nu, Rigardu

Mi lastatempe malfermigis butikon per Cafe Press. Do, nature, mi devis ĉirkaŭrigardi al la aliaj butikoj...

Kompreneble, estas butikoj por Esperantaj vestoj; mi opinias, ke la plej multoj ne estas tre interesantaj. Sed mi ŝatetas la Internacia Butiko de Esperanto, kun ĝiaj simplaj bildoj, kaj ĉi tiu estas beleta bildo. Ĉu vi estas amatoro de Bob, la Kolera Floro, vi povas aĉeti aĵojn kun komiko en Esperanto. Bob estas la fonto de profunda sageco pri unu parto de angla gramatiko kaj ankaŭ pri alia.

Ĉu vi ŝatas H.P. Lovecraft? Mi trovis butikon kun la plej bona arto -- jen, Rough Beasts: H.P. Lovecraft, kaj se vi ankaŭ ŝatas arton kiel "Hello Kitty", vi devas rigardi Li'l Thulhu, kvankam estas io tre, tre malrekte pri Cthulhu-kordsubaĵo...preskaŭ tiom malrekte kiom de ĝi estas "desegnita por junuloj".

La originala paĝaro estas ĉe http://www.roughbeasts.com/, kaj la arto estas grandioza.

Mi sciis ke estis io malbona pri "Disco"..

Laŭ NBC-Novaĵoj venas rakonto pri la mortigo de tetsudoj per Lumo de "Disco".

Lumoj de "Disco" logas tetsudbebojn al iliaj mortoj sur la marĝenoj de greka parko de la maro en la Mezmaro. Ĉirkaŭaĵistoj diras ke maloftaj interbatantaj tetsudoj elgrimpas nokte el ovoj en la sablo sur strandoj sur la malokcidenta greka insulo de Zakynthos kaj instinkte iras al la plej hela horizonto -- normale la blanka ŝaŭmo de ondoj sub la steloj. Sed neonaj lumoj de "Disco-j" kaj kafejoj apud la malantaŭo de la strando ĉe Laganas, konstruita por turistoj kiuj ankaŭ iras por boatvojaĝoj en la golfeto por provi ekvidi tetsudojn, ofte estas mortate pli helaj.

”Iuj tetsudoj rampas supren sur la strando en la malkorekta direkton kaj mortiĝas per senakviĝo aŭ estas manĝita per marbirdoj aŭ hundoj,” diris Anders KOFOED, dana volontulo laboranta por la greka grupo de konservado “Archelon”. “La parko ne dece funkcias.”

Oni lasu la 70-ojn en la antaŭo, pro la kompatindaj etaj tetsudidoj!

Kvak! Kvak!

Laŭ la Waŝingtona Posto (angle), preskaŭ 30000 kaŭĉukaj anasoj baldaŭ flosos apud la okcidenta bordo de Usono. Ili estas parto de komercaĵo kiu estis perdita je 1992. La ludiloj -- kaŭĉukaj anasoj (kaj aliaj bestoj) -- vojaĝis tra la norda poliso, englasiĝitaj en glasmondoj. La kompanio kiu faris la ludilojn, "First Years" (Unuaj Jaroj), donas al ĉiu trovanto USD100.00 ŝparobligacon por ĉiu ludilo trovita. Kiel rekoni veran ludilon? Ili estas blankiĝita per la longaj jaroj mare, kaj ĉiu estas markita "First Years". La artikolo diras -- prave, mi kredas -- ke ludilo mare perdita dum 11 jaroj estos pli monvalora je eBay ol USD100.00 (eBay ankoraŭ ne havas listaĵon por iu el la ludiloj).

NOAA (la usona Nacia Mara kaj Atmosfera Administrio) havas anglalingvan paĝaron pri la ludiloj, nomiĝite "La Kvako Aŭdita Ĉirkaŭ la Mondo" de la du esploristoj kiuj spuras la anasojn komputilmodele -- Curtis EBBESMEYER kaj James INGRAHAM.

Ankaŭ bonvolu rigardi ĉi tie por alia anglalingva artikolo de Nacia Geografio pri ĉiaj interesigantaj aĵoj perditaj sur la maro, ekzemple ŝuoj de Nike, Legoj, ktp.

La lingvo de amikeco

Antaŭ paro de semajnoj, la ŝipo vojaĝis al Halifax, Nova-Skoto. Mi pensis, "kial ne? Vidu ni ĉu estas iuj ajn Esperantaj Kluboj tie." Do mi ĉirkaŭserĉis sur la TTT kaj vere trovis La Esperanto-nde Halifax-Dartmouth. Mi sendis epoŝton kaj recevis respondon: ili amus renkonti min -- kaj, fakte, ili invitis al mi viziti la "Librejon Zamenhof", librejo de pli ol 1000 libroj en aŭ pri Esperanto, troviĝate en la hejmo de unu el la grupanoj.

La amikula sistemo denove trafas!
La ŝipo havas polison nomiĝate "La Amikula Sistemo". Kiam ni estas for de nia hejmporto (kaj jes, ĉi tiu inkluzas Usonon, kiu frenezigas min), ni devas havi unu aŭ du amikulojn por forpromeni. Ni subskribas deen kun ili kaj ni devas subskribi kun ili kiam ni revenas. Tiu ŝajnas kiel bona ideo, sed reale ĝi povas esti doloro. Se oni ne povas trovi iun kiu interesiĝas pri museoj aŭ viziti lokajn Esperantistojn, oni estas fiksita en la ŝipo.

Tamen, mi ja sukcese trovis du kunŝipanojn kiuj iris kun mi por renkonti la klubon ĉe loka apudakva restoracio nomiĝate "Salty's". Mi estas la ulo en la fono maldekstre, kaj miaj du amikuloj estas ankaŭ maldekstre (Trish kaj Eric). Sur la dekstra flanko estas la Rondo -- de la dorso antaŭen: Steĉjo, Bob, Kim and Connie. Je la kunveno, la grupo donis as ni du kopiojn de mirinda libro -- kolekto de artikolojn pri Esperanto kaj la Esperanta movado. Mi ricevis unu kopion, kaj miaj amikuloj alian. Kaj la amikuloj nun interesiĝas sin pri Esperanto. Ni ne multe parolis Esperanto je la taĝmanĝo, mi timas; miaj amikuloj ne parolas ĝin, kaj mi elspezas la tempon per skribi kaj legi ĝin kaj faras tre malmulte da paroli.

Post la kunveno, kvankam, Bob rendevuis kun sia edzino Shelley kaj ili touris la USS McFaul kun mi. Sube kaj maldekstre, vi vidas nin starante apud la 25mm-a kanono, kaj dekstre estas pli bona bildo de la duo kaj la masto de la ŝipo (kaj CIWS, ankaŭ konanta kiel "Phalanx") fone. Dum ni ĉirkaŭtouris, Bob kaj mi provis sucese havi kompreneblan konversacion en Esperanto -- Mi estis raviĝinta. Ĝi funkcias! Ĝi funkcias!

Kien la komentoj?

Hossein alfiŝis mesaĝon pri YACCS -- la servilo ne funkcios ĝis mardo aŭ merkredo. Tial ĉi mankas la koment-ligoj sur la paĝo. Ne zorgu -- ili reiros pli poste dum la semajno.

How come this thing isn't in English?

James wrote me recently and suggested that I provide both English and Esperanto versions of my posts here. It'd give me a bigger audience, he said, which is certainly true. But I thought I might address that request and explain why I don't really want to do that.

Esperanto is a planned, constructed language designed for use as a culturally and politically neutral "hip pocket" international language. Because it is constructed -- 16 rules of grammar with no exceptions, phonetically spelled, etc -- it is up to four times easier to learn than "natural" languages. English has a zillion exceptions to its rules and is ferociously difficult to learn, French has a zillion declensions and my eyes cross just trying to review them, some African languages have no rules for things like the formation of plural nouns, requiring you to memorize every single plural noun.

I like the idea of communicating with people all over the world; I do not, however, like the idea of spending two to six years -- or more -- learning a language just to speak it badly. And I don't like the idea of repeating this process for multiple languages. I don't have that much brainspace! And I don't have the time to spend a year immersed in it and learn faster that way. So why not just sit back and demand that anyone who wants to talk to me do so in English?

When I talk about Esperanto, I frequently get told, "I hate to break it to you, but English is the world language." "No," I say. "Bad English is the world language." I really dislike trying to communicate with people who don't know English very well, because I don't understand them, and I know it's got to be much, much more frustrating to them to be unable to make themselves understood. English speakers act as if learning English is as easy as learning to walk upright, and this isn't the case. It's hard. There are whole universes inside the heads of millions, billions of people out there, and I can't touch any of them because we don't speak a common language with equal, fluent facility. This sucks.

Add to this the sociopolitical problems: many countries have political or cultural objections to accepting English as the only international working language. And many have a fear that English will supplant their own language, with the attached cultural baggage subsuming their own traditional cultures.

Esperanto is an astonishingly obvious and simple tool. It's easy to learn, it doesn't come attached to any culture or ideology other than the idea that, gosh, if people could just talk with one another, the world would be a better place. But the only way to get it going is, well, to use it. You can talk 'til you're blue in the face about the idea and how good an idea it is, but the vast majority of people and governments will not sign onto the idea until it becomes advantageous for them to do so.

This web page is my small way of trying to advance that agenda. I don't think that what I have to write about is very intereresting, but if you do, you just have to learn Esperanto. Sorry. I won't give you the English crutch. Go spend a half-hour looking Esperanto over and I'll bet you a Coke that you'll understand the majority of what I write. Heck, you'll probably be pointing out my errors. :)

Oni trovas la plej strangajn aferojn...

Mi lastatempe revenis de ŝipvojaĝo al Newport (Ŝtato de Insulo "Rhode") kaj Halifakso, Nova-Skoto. Mi tre ĝuis la vojaĝon, aparte la vizito al Halifakso, ĉar mi finfine iĝis la kuraĝon skribi al nekonantajn Esperantistojn. Mi trovis la paĝon de la Esperanto-Rondo de Halifax-Dartmouth kaj aranĝis renkonti la grupon en loka restoracio. Kaj jen -- Bob, Shelley, Steĉjo, Connie, kaj Kim renkontis min kaj kunŝipuloj kaj bonkore bonvenigis nin. Ni havis tre agrablan kunveneton kaj ili donacis al mi multajn legaĵoj, inkluzive kopiojn de "Inter Ni" (ĵurnalo) kaj bonega libro nomiĝas "Esperanto", pri la movado de la Internacia Lingvo, la historio de Esperanto, ktp.

Mi skribos plu pri la vojaĝoj, kun bildoj, pli poste, kvankam mi tuj volas dankegi la Rondon por sia mirinda kuneco kaj ilia infekta entuziasmo por Esperanto.

Aliateme, kiam mi vagadis hodiaux vespere sur la Reto, mi trovis ion pri kiu mi devas skribi. Ĉu vi iam ajn scivolis pri la internaj funkciaĵoj de la Magia 8-Pilko? Nu -- estas havebla priskribon de sekcumo de Magia 8-Pilkon, anglalingve. La paĝaro ankaŭ trajtiĝas anglalingvajn instruaĵojn por personigi Magian 8-Pilkon. Mi volus kreii Mararmean Version de la Magia 8-Pilko:

• "Eble -- demandu al Ĉefo"
• "Respondo neklara -- tempo por plia kunveno"
• "Ĉu ĝi estas sur SERT?"
• "Igu papereton"
• "$@%* @#$#*!!"
• "Ne. Er...kio 'stis la demando?"

Kial vi ŝanĝi ĝin?

-- Se iu ajn volas elangligon de la instruaĵoj, bonvolu peti min. Kia trezoro devus Esperanten!

Mia Furo

Rigardu ja al mia furo, nomiĝas Slinki. Kia agrabla, bela furo -- vere, ŝi estas la furo de miaj kunhejmuloj, sed plaĉas al mi pensi pri ŝi kiel la mia. Certe, kiam ŝi faras ion malbonan, subite ŝi estas mia furo!

Parenteze, mi estas denove en Norfolko. La ferio estis tro mallonga...

Filmoj, Iloj, ktp

Mi ĵus vidis la filmon "Angeloj de Ĉarli 2". Kiam dum la unua sceno Camaron Diaz aperis en la eksterubra, kruda kaj danĝera mongola trinkejo kaj saltis sur la mekanika montbovo, la tono de la filma estis fiksita. La filmo estas ridinda, komika, kaj tiom amuzante.

Dum serĉante la paĝon por "Angeloj de Ĉarli", mi trovis la tio de "Hellboy" (Inferknabo). Ĉi tiu filmo ŝajnas tre interesanta, kaj mi tre antaŭatendas la eldonon de la filmon. Mi speciale ĝojas ĉar la filmstelo estas Ron Perlman, kiu stelis en "La Urbo de Perditaj Infanoj", bizara kaj perturbanta franca filmo de Jean-Pierre JEUNET kaj Marc CARO, kiun mi tre ŝatas. Mi ankaŭ amas la laboron de Mike MIGNOLA, do mi tre volas vidi ĉi tiun filmon. Ĝi supoze eldoniĝas ĉi tiun monaton...ne povas atendi... [ ĝisdato: sekvantan jaron. Drat. -- ŜK]

Mi freŝe kunigas al "Esperantan Socion de la Karolinoj kaj Virginia" kaj per ĝi trovis paron de bonaj esperantaj paĝoj: Lernu.net, kiu havas la plej bonan vortaron mi ĝis nun trovis, kaj Radio Esperanto, kiu havas senĉesan retfluon de esperanta musiko. La musika estas pleje amatora, sed ankoraŭ estas amuzanta.

Denove jehejma

Mi nun ĝuas ferion for de la ŝipo. Estas tiom mirinda, denove esti en Columbuso kun miaj gepatroj kaj geamikoj!

Sed por la unua fojo post longa tempo, mi sentis iomete da manko por la ŝipo. Dum nia lasta vojaĝo, io estis malsama pri la ŝiparo. Ni ne estis, kiel mi diris al amikino surŝipe, "kiel sako de malsekaj, koloraj katoj." Eble, ĵus eble, ni iĝas ion pli simila al familio.

Mi freŝe kvalifikis je la 25 mm kanono -- mi eblis pafi ĝin antaŭan semajnon. Kia fusilo! Ĝi havas 10,000 funtojn de repuŝo kaj atingpovon de ĉirkaŭ 1.5 mejloj. Unu el la aferoj kiun mi amas pri la mararmeo estas la poveco, uzi grandajn, povajn fusilojn. Mi amas explodigi aĵojn.

En aliaj novaĵoj, Eriko kaj mi rompiĝis (ne plu estas amantoj). A, bone. Mi kredas, mi ne estis kreita por amo. Mi estas kreita por fusiloj!

Raporto

Raporto de Joshua L. Chamberlain, Dudeka Infanterio de Ŝtato "Maine". Kampajno de Gettysburg
O.R.--SERIO I--VOLUMO XXVII/1 [S# 43]

KAMPARO APUD EMMITSBURG,
6a julio, 1863.

Leŭt. GEORGE B. HERENDEEN,
A. A. A. G., Tria Brig., Unua Div., Kvina Armea Gvardio.

SINJORO: Per obeemeco al la demando de la kolonelo komandante la brigadon, mi havas la honoron aldoni iom detalitan raporton de la operacioj de la Dekdua Reĝimento de Volontuloj de Ŝtato "Maine" dum la batalo de Gettysburg, je la dua kaj tria momento.

Agantis kiel la antaŭa gvardo, necesiĝite per la proksimo de la kavalerio de la malamiko, pro la marŝo de la posta tago, mia komandaro alvenite al Hanover, Pennsilvania ŝtato, ĵus antaŭ la sunsubiro de tiu tago, estis multe eluzita, kaj perdis neniun tempon pretiĝis por atendita tendaro. Porcioj estis apenaŭ disdonitaj, kaj la viroj ĉirkaŭe pretigante verspermanĝon, kiam onidiroj ke la malamiko estis renkontiĝita tiun tagon apud Gettysburg sorbis ĉiun alian intereson, kaj tre baldaŭ venis ordonoj por marŝi tuj al Gettysburg.

Joshua L. Chamberlain; pentraĵo de mi

     Miaj viroj elmovis kun akuratemeco kaj animo eksterordinara, la huraojn kaj bonvolojn ili ricevis aldonitaj al ilia entuziasmo. Post unu horo aŭ du de dormo apud la vojflanko ĵus antaŭ tagiĝo, ni atingis la altojn sudokcidentaj de Gettysburg je ĉirkaŭ la 7a atm., 2a julio.

     Amasite unue kun la resto de la divizio sur la rekto de la vojo, ni estis movitaj multfoje pli malproksimen al la maldekstro. Kvankam atendante dum ĉiu momento ke oni metus ni en agon kaj tenus nin severe en linio de batalo, tamen la viroj eblis meti iom ripozon kaj fari la plej multon el iliaj porcioj.

     Iam apud la kvara, ptm, ekkanonado, je iom distanco al nia maldekstra kaj fronto, estis la signalo por subita kaj rapida movado de nia tuta divizio en la direkton de ĉi tiu fusilado, kiu varmiĝas dum ni aliris. Pasante malstrikta kamparo en la kava grundo en kiun iom da niaj fusilaroj sin poziciigis, nia brigado atingis la jupo de peco da arbaro, en kies pli malproksima rando estis peza eksigo de musketado, kaj kiam preskaŭ por iri antaŭen en lineon ni ricevis de Kolonelo Vincent, komandante la brigadon, ordonojn por movi maldekstren duobrapide, kiam ni prenis farman vojon transirantan trans Plum Run por gajni rudan montan spronon nomiĝas Granita Sprono, aŭ Malgranda Rondsupraĵo.

     La artilerio de la malamiko trovis atingopovon de nia kolumno dum ni grimpis la spronon, kaj la frakasado de la ŝeloj inter la rokoj kaj la arbarspuraĵoj igas nin pli sprite movi laŭ la rando. Unu aŭ du ŝeloj krevis en niajn vicojn. Pastante al la suda deklivo de Malgranda Rondsupraĵo, Kolonelo Vincent indikas al mi la grundon kiun mia reĝimento okupitos, informante min ke ĉi tiu estis la extrema maldekstro de nia ĝenerala linio, kaj ke oni atendis senesperan atakon por turni tiun pozicion, findirante per diri al mi ke mi "haltu la grundon je ĉiuj riskoj." Ĉi tiu estis la fina vorto kiun mi aŭdis de li.

Por komenci per firmigi mian dekstran, mi formis mian reĝimento sur la dekstro en linion, donante tian direkton al la linio kiel plej bone sekurigus la avandaĝon de la kruda, roka, peceme aborita grundo.

La linio frontis ĝenerale al pli remarkinda elaĵo sud-malokcidenta de la nia, kiu nomiĝas Sukra Pano, aŭ Rondsupraĵo. Inter ĉi tiu kaj mia pocizio intervenis glata kaj maldika kavo. Mia linio formita, mi tuj demetis Kompanion "B", Kapitano Morril komandante, por etendi de mia maldekstra flanko tra ĉi tiu kavo kiel linio de bataletistoj, kun direktoj por agi kiel la okazo elbe direktos, por malebligi suprizon sur mia malkaŝita flanko kaj malantaŭo.

La arteleria fusilado sur nia pocizio estis dumtempe konstanta kaj peza, sed mia formaro estis apenaŭ finita kiam la artelerio estis anstataŭigita per impteta atako sur la mezo de nia brigado al mia rekto, sed ĝi tre baldaŭ inkluzivis la rekto de mia reĝimento kaj laŭgrade etendis tra mia tuta fronto. La ago estis entute akra kaj je intimaj proksimoj.

Dum la meze de ĉi tiu, oficero de mia mezo informis al mi ke iu grava movo de la malamiko okazis apude lia fronto, preter la linio kun kiu ni estis enmaŝita. Muntante grandan rokon, mi eblis vidi konsiderindan korpon de la malamiko movante apud la flanko de la malantaŭo de ĝia linio enmaŝita, kaj pasante de la direkto de la piedo de Granda Rondsupraĵo tra la valo al la antaŭo de mia maldekstro. La proksima enmaŝito ne permisita al iu ajn ŝanĝo de fronto, mi tuj etendis mian reĝimento maldekstren, per teni intervalojn je la maldekstra flanko, kaj je la sama tempo "rifuzi" mian maldekstran flugilon, por ke ĝi estis preskaŭ je rektaj anguloj kun mia dekstra, do okupante eble duobon de la amplekso de nia ordinara fronto, iuj de la kompanioj almetitis en unopan vicon kiam la naturo de la grundo donis sufiĉan forton aŭ rifuĝejon. Miaj oficeroj kaj viroj komprenis dezirojn tiom bone ke ĉi tiu movado estis farita sub fusilado, la dekstra flugilo daŭrigante fusiladon, sen doni al la malamiko iun okazon por ekpreni aŭ eĉ suspekti ilian avantagxon. Sed ni ne estis momenton plu baldaŭ; la flankiĝanta kolumno de la malamiko atinginte ilian deziritan direkton, krevis sur mia maldekstro, kie ili evidente atendis negarditan flankon, kun granda demonstro.

Ni malfermitas viglan fusilado je proksima atingopovo, kiu estis tiom subita kaj efektiva ke ili baldaŭ falis malantaŭen tra la rokoj kaj malaltaj arbaroj en la valo, nur al reekkrevi denove kun krio, kaj rapide almarŝis, eksigante dum ili venis. Ili puŝis ĝis al inter dekduo da jardoj de ni antaŭ la terura efektiveco de nia fusilado devigis ilin al rompiĝi kaj preni rifuĝejon.

Ili renovigis la atakon sur nia tuta fronto, kaj dum horo la batalo estis severa. Rodoj de la malamiko rompis tra nia linio en multaj lokoj, kaj la batalo estis laŭvorte mano-je-mano. La rondo de la batalo rolis malantaŭen kaj antaŭen kiel ondo. La mortitoj kaj vunditoj estis nun en nia antaŭo kaj tiam en nia malantaŭo. Perfortita de nia pocizio, ni senespere reakiris ĝin, kaj puŝis la malamikon suben al la piedo de la deklivo. La intervaloj de la lukto estis prenita por forigas niajn vunditojn (kaj tiujn de la malamiko ankaŭ), por kolekti municion de la kartoĉo-skatoloj de diseblita amiko aŭ malamiko sur la tereno, kaj por sekuri pli bonajn musketojn ol la Enfield-oj, kiujn ni altrovis ne bone daŭris dum servo. Krudaj refuĝejoj estis surĵetaj el la nefiksitaj rokoj kiuj kovris la grundon.

Kapitano Woodward, komandante la Okdek-dua Voluntuloj de la Ŝtato Pennsylvania, sur mia dekstro, brave daŭrigante sian batalon, juĝeme kaj kun kora kunlaboreco faris liajn movadojn konformate al miaj necesecoj, por ke mia dekstro je neniun tempo estis malfermita al flanka atako.

La malamiko ŝajnis kolektinte ĉiujn iliajn energiojn por ilia fina atako. Ni faris nian maldikan linion en tiom bonan formon kiom eblas, kiam forta forteco aperis el la malgrandiĝa arbaro en la valo, tiom bone kiom mi povis juĝi, en du linioj per eĉelono sur la dekstro, kaj, malferminte pezan fusiladon, la unua linio alvenis kvazaŭ ili celis balai ĉiun antaŭen de ili. Ni malfermitis ĉe ili tiom bone kiom ni povis kun nia rara municio ektenita de sur la tereno.

Ne ŝajnis ebla por rezisti alian ŝokon kiel cxi tiu alvenante. Nia perdoj estis severaj. Duono de mia maldekstran flugilo falis, kaj triono de mia reĝimento kuŝis ĵus malantaŭ de ni, morta aŭ tre vundita. Je ĉi tiu momento mia anksieco estis plibonigita per granda muĝo de musketado en mia malantaŭo, sur la pli malproksima aŭ norda diklevo de Malgranda Rondsupraĵo, evidente sur la flanko de la regulara brigado, kiu estis apoganta la baterion Hazlett sur la rando malantaŭe de ni. La kugloj de ĉi tiu atako ekfrapis en mian maldekstran malantaŭon, kaj mi timis ke la malamiko eble preskaŭ ĉirkaŭis la Malgranda Rondsupraĵo, kaj nur senespera ŝanco restis por ni. Mia municio estis baldaŭ elĉerpita. Miaj viroj fusilis ilian lastan pafon kaj preparis sin por "enbastonigi" iliajn musketojn.

Estis devegita por ataki antaŭ ni estis atakita per ĉi tiu superŝuta forteco en mano-je-mana batalo, kiun ni ne varŝajne povis rezisti aŭ survivi. Je tiu krizo, mi ordonis la bajoneton. La vorto estis sufiĉa. Ĝi kuris kiel fajro laŭ la linio, de viro al viro, kaj leviĝis al krio, kun kiu ili impetis sur la malamiko, nun ne 30 jardojn for. La efekto estis supriza; multaj el la unua linio de la malamilo subĵetis iliajn armilojn kaj kapitulacis. Oficero pafis sian pisolon al mia kapo kun unu mano, dum li donis al mi lian glavon kun la alia. Tenante fikse je nia dekstro, kaj svingiĝante antaŭen je nia maldekstro, ni faris etenditan "dekstran radon", antaŭe de kiu la dua linio de la malamiko rompis kaj malantaŭen falis, batalante de arbaro al arbaro, multaj kaptitaj, ĝis ni balais la valon kaj klarigis la fronto de preskaŭ nia tuta brigado.

Dume Kapitano Morril kun liaj bataletistoj (forsenditaj el mia maldekstran flanko), kun iu dekduo aŭ dekkvino el la Usona Akropafuloj kiu metis sin sub lia direkto, falis sur la malamiko dum ili rompis, kaj per liaj demonstroj, kaj ankaŭ lia bondirektita fusilado, aldonis multon al la efekto de la ŝarĝo.

Tiel klarinte la valon kaj forpelinte la malamikon supren sur la malokcidenta deklivo de la Granda Rondsupraĵo, ne dezirante por tiom for elpremi por hazardi la grundon mi tenu per lasi ĝin malfermita al subita impeto de la malamiko, mi sukcesis (kvankam kun iom peno por halti miajn virojn, kiuj deklaris ke ili estis "sur la vojo al Riĉmondo") bonordigi la reĝimenton kaj reatingi nian originalan pozicon.

Kvar cent malliberuloj, inkluzivitaj de du terenaj kaj pluraj liniaj oficeroj, estis senditaj al la malantaŭo. Ili ĉefe estis de la Dekkvina kaj Kvardek-sepa Reĝimentoj de Alabama-Ŝtato, kun iuj de la Kvara kaj Kvina "Texas". Cent kaj kvindek de la malamiko estis trovitaj mordaj kaj vunditaj en nia fronto.

Duonlumon, Kolonelo Rice informis al mi pri la falo de Kolonelo Vincent, kiu returnis la komando de la brigado al li, kaj ke Kolonelo Fisher alvenis kun brigado por nia apogo. Ĉi tiuj trupoj estis amasitaj en nia malantaŭo. Estis la kompreno, kiel Kolonelo Rice informis al mi, ke la brigado de Kolonelo Fisher almarŝu kaj ektenu la malokcidentan deklivon de Granda Rondsupraĵo, kien la malamiko ĵus antaŭe estis forpelita. Sed, post konsiderinda daŭro, ĉi tiu intenco iel ne estis elportita al faro.

Ni estis nerveta ke se la malamiko estis permisita al plifortigi sin en tiu pozicio, li havus grandan avantaĝon al renovigi la atakon kontraŭ ni je taglumo aŭ antaŭe. Kolonelo Rice tiam direktis min fari la movon por ekteni tiun randon.

Nun estis la 9-a, ptm. Sen atendi por ricevi municion, sed fidante parte al la vere situacio de ne videbligi nian movon aŭ nian malgrandan fronton per pafi, kaj kun bajonetoj fiksitaj, la eta plenmano de 200 viroj premis supren al la monta deklivo en tre elstreĉita ordo, kiel devigis la kruta kaj krudrandita surfaco de la grundo. Ni aŭdis rotojn de la malamiko maksukcesi antaŭe de ni, kaj, kiam apud la rando, ni trafis verŝita kaj necerta fusilado, kiu kaŭzis al ni la grandan perdon de la brava Leŭtenanto Linscott, kiu falis, morteme vundita. En la silenta alveno en la tenebro ni ekgrimpis 25 malliberulojn, inter ili staboficero de Generalo [E.M.] Law, komandante la brigadon direkte kontraŭa al ni dum la batalo. Atingi la randon, kaj skoltante la grundon, mi metis la virojn en fortan pozicion inter la rokoj, kaj informis al Kolonelo Rice, demandante ankaŭ municion kaj iun apogon al nia dekstro, kiu estis tre apuda de la malamiko, ilia movo kaj vortoj eĉ nun klare aŭdate de ni.

Iu konfuzo baldaŭ poste rezultis el la klopodo de iu reĝimento de la brigado de Kolonel Fisher por veni al nia apogo. Ni trovis arbara vojo supren sur la monto, kiu alportis ilin sur mia dekstra flanko, kaj ankaŭ proksimen al la malamiko, amisita iom malsupre. Aŭdante ilian alvenon, kaj kredante movon el tiu loko povis nur esti de la malamiko, mi faris disponon por ricevi ilin kiel tia. En la konfuzo kiu ĉeestis la klopodo por formi en apogo de mia dekstro, la malamiko malfermis viglan fusiladon, kiu diskunigis miajn klopodon al formi ilin kaj diskorigis la apogojn mem, do mi vidis nenion plu de ili tiun nokton.

Spurante iom nesekura en ĉi tiu soligita pozicio, mi sendis por la Okdek-tria "Pennsylvania", kiu venis rapide, sekvita per la Dekkvar-kvara "New York", kaj, vidinte ilin bone postenitaj, mi sendis fortan gardaron al la fronto, kun instrukciojn por raporti al mi ĉiun duon-horon dum la nokto, kaj permisis la restaĵon de miaj viroj dormi sur iliaj armiloj.

Je iu tempo ĉirkaŭ meznokto, du reĝimentoj de la brigado de Kolonel Fisher venis sur la monton preter mia maldekstro, kaj tenis pozicion apud la supraĵo; sed tial la malamiko ne minacis el tiu direkto, mi faris neniun klopodon por kuniĝi kun ili.

Ni iris en la batalon kun 386, ĉiuj diritaj--358 fusiloj. Ĉiu pioniro kaj muzikisto kiu povis porti musketon iris en la vicojn. Eĉ la malsanuloj kaj pied-doloriĝuloj, kiuj ne povis plenumi dum la marŝo, alvenis tiom baldaŭ kiom ili povis trovi iliajn reĝimentojn, kaj prenis iliajn lokojn en la linioj de batalo, dum ĝi ja estis batalo. Iu malliberuloj kiujn mi havis garditaj, sub kondamno de juĝejo milita, mi devis meti en la batalo, kaj ili suferi ilian parton bone, por kiu mi rekomendos komutecon de ilia kondamno.

La perdo, tiom tute kiom mi povas konstati, estas 136--30 de kiu estis morditaj, kaj inter la vunditoj esta multaj mortemaj.

Kapitano Billings, Leŭtenanto Kendall, kaj Leŭtenanto Linscott estas oficeroj kies perdon ni profunde funebras--efektivaj soldatoj, kaj puraj kaj alt-mensitaj viroj.

En tia enmasxo estis multaj okazaĵoj de heroismo kaj nobla karaktero kiuj devus havi placon eĉ en oficiala raporto; sed, per la nuna situacio, ni ne eblas fari justecon al ili. Mi ja diras pri tiu reĝimento ke la decideco, kuraĝo, kaj heroa forteco kiuj iĝigas nin kontraŭstari tiom eksterordinara de atako feliĉe gvidis al tiom videbla rezulto ke ili sekure fidos al historio por arkivi iliajn meritojn.

Ĉirkaŭ tagmeze je la 3a de julio, ni estis retirita, kaj formis sur la dekstro de la brigado, en la antaŭa rando de peco de arbaro apud la maldekstra mezo de nia ĉefa linio de batalo, kie ni estis tenita en preteco por apogi niajn trupojn, tiam ricevante la severan atakon de la posttagmezo de tiu tago.

Je la 4a, ni faris skoltecon al la antaŭon, por konstati la movado de la malamiko, sed trovinte ke ili retiris, almenaŭ preter la Run de Willoughby, ni revenis al Malgrandan Rondsupraĵon, kie ni enterigis nian mortulojn en la loko kie ni kuŝigis ilin dum la batalo, markante ĉiun tombon per kaptabulo farita el municiaj skatoloj, kun ĉiu namo de la morta soldato ĉizita sur ĝi. Ni ankaŭ enterigis 50 de la mortuloj de la malamiko antaŭe de nia pozicio de la 2a julio. Ni tiam atentis al niaj vunduloj, kiujn mi tenis la respondecon por meti en la domoj de civitanoj en la apudaĵo de Malgranda Rondsupraĵo, kaj, je la mateno de la 5a, ni altenis nian marŝon sur la vojo de Emmitsburg.

Mi havas la honoron esti, via obeema servulo,
JOSHUA L. CHAMBERLAIN, Kolonelo,
Komandante Dekdua Voluntuloj de "Maine"

Ĉi tiun raporton mi trovis angla ĉi tie.

Centajn Bedaŭrojn!

Mi freŝe eltrovis, ke la komentsistemo, kiun mi uzas por ĉi tiu paĝo, ŝanĝiĝis. Mi devis ŝanĝi la kodon sur la paĝo -- ĉi tio estas kial la sistemo ne funkciis sur la paĝo dum ĉi tiuj pasantaj semajnoj. Sed mi ja sukcese ŝanĝi la kodon kaj nun la sistemo ŝajnas perfekte funkcanta. Se oni havas problemojn, mi petas oni e-poŝtu min kaj mi klopodos ripari ĝin.

Paranteze, la komentsistemo estas bonega sistemo kaj estas havebla en Esperanto. Esploru ĝin!

Bonan Ideon, Ĝejko!

Hieraŭ mi iris al kinejo kun mia patrino kaj du amikoj de ŝi -- Ĝejko kaj lia patrino, Karola. Ĝejko freŝe feris lian nasktagon, kaj por donaco, mia patrino donis li al kinejo. Li volis iri al la Drekselo Okcidenta, mirinda loka filmteatro kiu estas konanta per nekutimaj filmoj (artaj filmoj, pleje). Kaj li elektis vidi "Litersorĉiiten" (la plej bonan elangligon mi povis fari el "Spellbound").

La filmo estis bonega! Mi malamas vidi konkursojn de literumi per televido -- mi iĝas tiom maltrankvila, rodante la ungojn, la koro batante -- estas du aferoj en la mondo kiuj vere timigas min: aŭdioekzamoj kaj konkursojn de literumi. Mi ne certas kial. Sed mi tre enkurigas ĉiujn por vidi la filmo -- ĝi estas tre bone farita kaj sekvas la rakontojn de ok infanoj (kaj iliaj gepatroj) kiu iras al la nacia konkurso en Usono. Ĉiuj estas brilaj, fascinaj infanoj, kaj oni volas ke ĉiuj venkos. La filmo estas amuza, ekscita, kaj interesa -- aparte, mi trovis tre interesa, kiel la konkurso mem inkluzivis multe suprizajn vortojn. Ekzemple: "yenta" -- ĝi estas jida vorto, kaj mi ne atendus aŭdi tiun vorton dum la konkurso, sed kiam mi pensis pri la afero, ĝi faras sencon ĉar la vorto ja nun estas regulare uzita en la angla lingvo. La filmo igas min konstati, kiel mi minimumigas la prunteprenadon de fremdaj vortoj en la anglan lingvon. Kaj kiom mirinda tio ja estas!

Ĵus Kion Ili Diras?

Usonaj amikoj: ĉu vi iam ajn scivolis, kion iliaj britaj amikoj diris? Ĉi tiam estas via ŝanco por altrovi! Esploru la Algla de la Uniĝinta Regno por la Usona Novulo kaj finfine lernu ĵus kion ili diras.

Mi amas ĉi tiun tetraĵon

Vestmorlando

O, se ni nun ĉi tie havus
Nur unu dek-centon de tiuj vir' en Anglujo
Kiuj faras neniun laboron hodiaŭ!

Reĝo Henrio la Kvina

Kio ‘stas li, kiu tiel dezir’?
Mi’ kuzo Vestmorland’? Ne, mi’ bel’ kuzo:
Se ni ‘stas signit’ por mort’, ni ‘stas sufiĉ'
Por far’ al nia lando perd’; kaj se por viv’
Ju malpli da vir’, des pli granda part’ de honoro.
Je la vol’ de Dio! Mi petas al vi, deziru ne unu viron plu.
Je Jov’, mi ne avidadas al or',
Nek zorg’ min kiu ja manĝas per mi’ kost’;
Soprigas min ne se viroj miajn vestojn alport’;
Tiaj eksteraj aferoj loĝ’ ne en mi’ deziroj:
Sed ĉu 'stas peko ja avidi al honoro,
Mi ‘stas la plej ofendanta animo vivant’.
Ne, kred’, mi’ kuz’, deziru ne viron de Anglujo:
Je la paco de Dio! Mi ne perdus tiom grand’ honoron
Tiun unu viro plu, mi pens’, dividus de mi
Dum la plej bon’ esperon mi havas. O, deziru ne unu plu!
Prefere proklamu, Vestmorlando, tra mi’ armeon,
Ke kiu havas neniun stomakon por ĉi tiu batalo,
Foriru li, lia pasporto farota
Kaj kronoj por konvojo metotaj en li’ monujo:
Ni ne mortu en la kompanio de tiu viro
Kiu timas sian kunecon por morti kun ni.
Ĉi tiu tag' nomiĝas la fest' de Krispiano:
Kiu postvivos ĉi tiun tagon, kaj sekuriros hejmen,
Staros pintpiedfingre kiam nomitos la tagon,
Kaj vekos sin je la nomo de Krispiano.
Kiu vivos ĉi tiun tag’, kaj vidos maljun’ agon,
Ĉiujare je la maldormo festinigos liajn najbar’
Kaj dir’ ‘Morgaŭ ‘stas Sankta Krispiano:’
Kaj tiam li senigos la manik’ kaj montros siajn cikatrojn.
Kaj dir’ “Ĉi tiujn vundojn mi havis je la tag’ de Krispiano.’
Maljunaj vir’ forgesas: kaj ĉiun forgesitos,
Sed li memoros kun avantaĝoj
Kiajn heroaĵojn li faris tion tag’: tiam estos niaj namoj
Konantaj en lia buŝo tiel jedomaj vortoj
Hario la reĝ’, Bedford’ kaj Ekseter’,
Varvik’ kaj Talboto, Salisburio kaj Gloster’,
Per la fluantaj tasoj freŝe memoritos.
Ĉi tiun rakonton instruas la bona viro al sia filo;
Kaj Krispan-Krispanio neniam postiros,
De ĉi tiu tag’ al la fin’ de la mond’,
Sed ni en ĝi memoritaj 'stos;
Ni malmult’, ni feliĉaj malmult’, ni band’ da fratoj;
Ĉar kiu hodiaŭ defalig’ sian sangon kun mi
Estos mia frato; se li ‘stas neniam tiom fia,
Ĉi tiu tag' ĝentiligos lian stat’:
Kaj ĝentilhomoj en Anlujo nune enlititaj
Kredos sin malvenitaj ke ni ne ‘stis ĉi tie,
Kaj opinios liajn virecojn malkost’ dum iu ajn dir’
Kiu batalis kun ni je la Tag’ de Sankt’ Krispiano.

Mia Patro

mia patro

Estas la Tago de Patroj hodiaŭ, do mi pensis mi skribus iomete pri mia patro. Mi kredas, estas tipa ke oni diras ke ties patro estas la plej bona patro en la mondo, sed mi diros ĝin tamen: mia patro estas la plej bona patro en la mondo.

Mia patro, la filo de Ĝinĝer kaj Jak Woods, estas asocia profesoro de la historio de teatro ĉe La Universitato de Ohio-Ŝtato kaj estas direktoro de la Instituto de Teatra Esplorado “Lawrence kaj Lee”. Ĝi estas unue kreita en 1951 kiel kolekto de mikrofilmo kaj aktualaj eldonitaj materialoj pri la historio de teatro, de mezepokaj tempoj ĝis la modernaj. Patro estis unue nomita kiel direktoro en 1979 kaj helpis evoluigi ĝin en unu el la plej gvidantaj loko por teatra esplorado en la mondo.

Mi vive memoras kiam la Instutito de Teatra Esplorado estis ĉambraro en Halo “Oxley”. Tiam estas en la malfruaj 70-oj kaj fruaj 80-oj kaj mia Patro prenis min al laboro kun li dum la someroj kiel malkosta infangardo. Mi klare memoras la odorojn: inko el la rubandoj de skribmaŝinoj, la stranga olea odoro de la mikrofilmo, kaj la odoro de maljuna papero. Ĝi estis bona loko por troviĝi kiel infano, aparte se oni interesiĝis pri legado, kiel mi estis. La Halo “Oxley”, kovrita per hedero kaj plenita per stranĝaj ĉambroj kaŝita malantaŭ aktoŝrankoj, ĉiam havis ie bonan anguleton por legi, kaj la kolekto mem havis iujn netajn aĵojn, tiaj modeloj de teatroj kun eltondaĵoj de aktoroj. Patro ankaŭ ofte uzis min kiel tipisto, transskribi liajn notojn (ĉi tiu estis sufiĉa tasko – per lia manskribo, oni kredus li estas doktoro).

Clarence DARROW kaj William Jennings BRYAN - bildo de CORBIS/Bettman

La Instituto depost movis al la Turo “Lincoln” kaj havas tutan etaĝon por si mem (mi scivolas, kiam ĝi okupos du aŭ tri – baldaŭ, mi vetas). Ĝi havas arkivojn plenaj per kolektoj el tiaj notebluloj kiel Jerome LAWRENCE kaj Robert LEE, kiu skribas Heredu la Venton kaj laŭ kiu la Instituto estas nomita. Ĉi tiu fama teatraĵo estas brila raporto de la Proceso de la Simio de SCOPES en 1925, kiam instruisto en Tennesee-Ŝtato nomiĝita John SCOPES estis prenita al proceso ĉar li instruis pri evoluado en la klasĉambro, kio estis nelegala dum ĉi tiu tempo (oni trovis lin kulpa kaj monpunis lin). Aliaj kokektoj de la Instituto inklusivas ties de Eileen HECKART, Twyla THARP, and Robert BREEN, inter multaj aliaj. La tri supraj internacie konantaj centroj de teatra esplorado estas Nov-Jorko, Los Angeles…kaj Columbus, Ohio-Ŝtato, dankon al mia Patro.

Alia afero komencigita per mia Patro en Columbus estis aŭda priskribo, kiu estas priskribo de la agoj en teatraĵoj aŭ dum filmoj por vidaj difektuloj farita de trajnitaj homoj. La informon ili ricevas per radiaj orelofonoj. Kaj li ankaŭ faras ofte laboron kiel dramigisto por lokaj teatraj trupoj, kiel CATCO.

Patro batalis en la Milito de Vjetnamujo, kaj mi ne estas certa se ĉi tiu klarigas iun aŭ ĉiun de mia sorĉo en la militaro (kiom multe li klopodas diskurigi min for de tiu apara intereso). Li ne multe diras pri la milito, sed li diris iujn bonajn rakontojn, ekzemple ke la unuaj ses monatoj de lia militvojaĝo estis elspezitaj en usono, kiam li lernis esti mezrapideca operacisto de Morso. Li alvenis al Vjetnamujo kaj oni donis al li fusilon kaj pistolon. “Kio estas ĉi tio?” li demandis. “Kie estas mia morsvagono?” “Kiu morsvagono?” estis la konfuzita respondo. Li lernis ke oni ne plu uzis morsan kodon en Vjetnamujo – oni havis radiojn – do oni planis uzi lin kiel regulara infanteriulo. “Ĉu mi menciis ke mi ankaŭ povas legi kaj skribi?” Do li estis permisita revendi lian fusilon por fotilo kaj li iĝas la raportisto por “Ŝteloj kaj Strioj” de la kompanio. Alia rakonto – dirita per Patrino – ĉirkaŭ la lasta monato de lia vojaĝo, oni donis al li elekton: iru hejmen kaj servu plu ses monatojn en la armeo, aŭ finigu la monaton en Vjetnamujo kaj estu finita kun la armeo. Li skribas al Patrino kaj demandis ŝin al ŝia konsilo – li havis amikojn, li diris, kaj li ne certis ke li volis lasi ilin. Patrino reskribis al li kaj diris, “mi komprenas vian lojalon al viaj amikoj, sed se mi estus vi, mi forlasu tie.” Do li ja forlasis, kaj post du semajnon, lia plotono estis embuskita, la plej multe de la viroj mordigitaj.

Granda adoranto de scienc-fiksio, Patro hokigas min al multaj de la plej bonaj: Frank HERBERT (mia preferata aŭtoro), Isaac ASIMOV, Arthur C. CLARKE, Marion Zimmer BRADLEY. Li estas granda amanto de klasika musiko, sed havas malice akra sentumo de la perversa humoro: mi memorias unu jaron, kiam li, Patrino kaj mi estas en Londono (li estis je libero tie; mi estis elbe 10-jariga) kaj ili prenis min por vidi Sweeney TODD: la Demona Razisto de Fleet-Strato, mirinda muzika dramo plenita per murdo, intrigo, venĝo, kaj kanibalismo. Mi opinias, iam oni vidis SONDHEIM, Andrew Lloyd WEBER ŝajnas kiel tuta skribaĉisto.

Patro ankoraŭ estas kapo de la Instituto de Teatra Esplorado kaj estas aktivisto en la lokaj teatraj artoj, sed li ankaŭ elspezas multe da tempo kuiri vegetaran kuiradon kun Patrino kaj baki panon, multe da. Li faras fantazian panon, aparte multgrajnitan acidpastojn.

Ĉe lia lasta ferio de naskitago, Patro estis elektita prezidanto-por-vivo de Dramaturgistano. Ĉar li estas tiom bonkora diktatoro, mi promesis ne skribi pri la bombonoj. Feliĉan Tagon de Patroj, Paĉjo!

Restu unu minuton -- aferoj estis pliboniĝota, ĉu ne?

Mi trovas pertubantan artikolon el la Kristiana Scienca Monitoro hodiaŭ, pro Military.com. La rakonto priskribas la emon en Irako, ke aferoj iĝas plu severaj kaj ordonemaj ol ili (ŝajnante) estis sub Saddam Hussein, kaj ĉi tiu afero tre ĝenas min. Virinoj, kiam irante por prejado, estas forturnataj per gardistoj:

...kvankam kovritaj de kapo ĝis piedfingro, ili ne portas la malhelajn, ondantajn vestojn kiu la gardisto diras, estas devitaj por islmaj virinoj dum prejado.

Ĉi tiuj vestoj nomiĝas la abajo kaj estas longan, nigran supervesto portita super normalaj hejmaj vestoj.

Kutime, mi ne havus problemon kun kredoj religiaj kial ĉi tiuj, sed la ŝanĝo ne estas nova religia esprimo nature aperante en socio post kiom longa totalisma premego. Ĝi estas edikto, irante el la Haŭzo, Shiita teologia lernejo. Multaj el la virinoj en la rakonto diras, ili ne ŝatas la edikton, kaj sentis siajn tro malmultajn liberecojn forglitantaj -- nature, ili ne estis konsultitaj. Estas kleriko, kiu ankaŭ avertas la adorantojn kontraŭ usonuloj, kun la sama, maljuna postulo.

"La iraka populoj forrestus for la usona soldataro. Studentoj en universitatoj havas pezan taskon por si mem: por klopodi al halti iun kiu provas imiti la usonan stilon, aŭ per vestoj aŭ per pernso...ĉar ili klopodas malbonigi Islamon kaj la islamajn sanktejon."

Sed ĉi tiu novan, pez-manema stilo ne aperas efektiva:

La junaj virinoj, la esperojn ĉeesti al prejado trompita, decidis antataŭ iri aĉetante.

Arrr!

Mia pirata namo estas "Freneza Maria KIDD", kaj ŝajne mi partoprenas la nomon kun multaj da aliaj homoj. Kiu estas la via?

Ĉiu pirato estas iomete freneza. Vi, tamen, estas plu ol nur iomete. Eĉ kvankam vi ne ĉiam estas la tradicia paradaĉanta bravulo, via stabileco kaj planado igas vin fajna, fidinda pirato. Arr!

Ofte, kiam mi diras pri la Mararemo kaj ĝiaj diversaj roloj, popoloj estas suprizitaj kiam mi mencias piratado kaj kiam forta Mararmeo helpas komercon per senkuraĝigi piratado. "Piratoj?" Ili diras. "Estas piratoj?"

Jes, estas piratoj. "La Sendependa", el Bangladeŝo, raportis je junio 8 pri la ekstera ankrejo de Ĉitagong, kiu estas malsekurega pro multaj agoj da piratado. Ŝajne, la aŭtoritato de la haveno nur povas doni sekurecon interne al la limoj de la haveno propra, do la ekstera ankrejo nun estas sekurhejmo por piratoj. La marbord-gardaro de Bangladeŝo ne havas la boatojn por sufiĉe protekti la havenon, laŭ la artikolo.

Ĉi tio ne estas nekutima en Aziaj akvoj -- aŭ aliaj akvoj. Fama marvetkuriso Peter Blake estis mordita per piratoj sur la Amazona Rivero. Nun, oni zorgas ke teroristoj lernos per la piratoj kaj uzos iliajn teknikojn kontraŭ ŝipado. Normale, piratoj lasas usonajn ŝipojn -- aparte Mararmeajn ŝipojn -- solaj. Sed iufoje ili eraras: laŭ rakonto (ek kiam malaperane for da reto), CNN priskribas:

Usona Mararmea petrolŝipo poviĝis pafi siajn pafilojn kontraŭ ses malgrandaj povboatoj kiuj prokisimiĝis al si kiu la ŝipo pasis tra la Markolo de Hormuz 23-on aprilo [ 2002 ] en la Persuja Golfo apud Irano.

Je la risko ŝajni sangavida, mi esperas trovi piratojn dum krozado.

Por legi plu pri modernaj piratoj (anglalingve), rigardu rezultajn de serĉo per CNN.

Ĉu li estas sufiĉe aĝita por literumi "premgango"?

La Mararmeo eraris kaj kredis ke mi estas viro -- trifoje. Nun, oni povas enoficigi sepjarulon en la Mararmeon. Laŭ ĉi tiu rakonto:

Aprilon, la Marsoldatoj sendis al Joey leteron por rekruti. Tiam venis la invitaĵo de la Mararmeo lastan semajnon...La namo de la studento en bazlernejo erarante aperiĝis en listojn de militara rekrutado, plej verŝajne per albono gazeta, kaj la militaro estas ĝis iam amindumanta al li.

Sed al la junulo ne estis plaĉas la loĝmaniero de la Mararmeo dum rondvojaĝo en la USS Yorktown -- aparte la "malmolaj, neprivataj litoj." Diris la knabo, "Mi ĵus ne volas loĝi sur ŝipo." Nu, Joey, ne estas kiom malbone -- ni havas siajn proprajn kurtenojn!

Ho, ĉi tio estas lerta ideo

Per la "Sedelia Demokrato", jen estas rakonto pri krimisto kiu uzis nekutiman taktikon pro fari sian ŝtelon. Laŭ la rakonto:

La Departemento Policia de Sedelia recevis telephonvokon je 1418 de personarulo ĉe la butiko "Kmart"...kiu raportis ke homo kaŝis kelkaj ŝtelitajn erojn estinte en la necesejo por viroj. Tiam ŝajnis, ke la viro liberigis ĉirkaŭ 100 abelojn, evidentajn malgrandajn mielabelojn, en la ĉambron kaj fuĝis el la butiko en la tumulto sekvinta, laŭ raportoj de la policio.

Ĉu ĉi tio validas kiel biologia milito?

Rigardu kion mi faras, anstataŭ labori preparante por la plonĝo kupolen baldaŭ farota. Mi estas terura laboristo.

Aaaa, alta stilo!

Mi allaboris miajn ligojn -- mi trovis multe de aliaj taglibroj en Esperano (ŭeee!) -- kaj post longe tempo revizitis blogon "La Aventuroj de AkordionUlo en la 21-a Jarcento". Ho, por kio mi mankantas! Rigardu ĉi tiun eniron pri ŝatita stilo (dum novembro de la antaŭa jaro, almenaŭ) en Japano. Aux ĉi tiun eniron, denove pri Japano. Kiom longe ĝis ni vidas ĉi tion sur la katmarŝvojoj de Nov-Jorko?

Adaptebla Estaĵo

Do, mi pensadis pri homeca adaptebleco hodiaŭ. Aparte, mi pensadis pri mia propra adapto al la vivo surŝipe la USS McFaul. Se mi klopodas tre forte, mi povas pensi malantaŭen al la tagoj kiam la vivo en la Mararmeo, kaj sur Mararmea ŝipo, ŝajnis mistera kaj tute neta. Nun, kiam mi estis ĉi tie dum precize unu jaro, ĝi ŝajnas strange...iel normala.

Mia plej bona amiko, James, skribis al mi je la alia tago demandante al mi ke mi priskribu mangaĵo sur Mararmea ŝipo. Li postenigis sur lia blogo. Unue, ŝajnis al mi nepara ke li eĉ estus demandanta. Ĝi ĵus estas tio, kio ĝi estas, kaj mi tute forgesis kiel ĝi estis, sorĉiĝiti per ĉi tio Aspekto de la Vivo Milita. Kaj mi memoris kreii ĉi tion blogon komencante, pensante, "Mi postenigos ĉiajn aferojn pri mia taga milita vivo kaj homoj interesiĝos." Sed mi ne multe blogas ĉar kiam mi pensis pri tio, pro kio mi skribu, ĉiu ŝajnas normala kaj enuiganta.

Alia Mararmea ulo ankaŭ havas pensojn pri homara adaptebleco, kaj ĉi tio de la perspektivo de iu servante sur tio plej ekzotika kaj elita de Mararmeaj peronoj: submarŝipo. Mi ne povas diri, mi spertis multe de tio, pri kio li spertis, ke aferoj do okazas ĉi tio kiuj estas fantasia (aŭ terura) de ekstera perspectivo kaj ĉiutaga de la interna.

• Kiam ni faras ekzercizojn de Kontraŭ-Submarŝipa Militado (KSM), ni faras "baboardo kaj tribordo". Ĉi tio signifas, ke ni faras ses horojn sur, ses horojn de sur, ĝis tiam ĝi finitas. Ĝi signifas, ke estas neebla por havi plu ol kvin horojn da dormo ĉiutage, kaj ĉar mi estas direktisto, mi devas elspezi mian "de-sur-tempon" por fari paperlaborojn. La plejparto de la tempo, ni dormas tri horojn en la tago. Tamen, ni adaptas. Ni eble ne estas aparte bonhumoraj popoloj (kiam ni ne estas frenezfeliĉe), sed ni do kutimas.
• Sonara Direktisto devas ebli por trakti - minimune - proksimume ok samtempaj enmetoj: manipulistoj raportante kontaktojn aŭ kontaktan informon, radia kanalo en ĉiu orelo, vidaj elmontroj, aŭskultante aŭdon por sonoj kiel torpeda komencanto, subakvaj komunikadoj, ktp. Kaj niaj direktistoj traktas ĉiujn, kapeble. La Taksisto de KSM spertas plu malbone - li aŭ ŝi diras al la Sonara Direktisto kaj kunordigas la KSM-agojn de la ŝipo kun io ajn aparta kio okazas (kontraŭ-supraĵa, kontraŭ-aera, ktp). KAJ efektive kreas la taktikojn por la ekzercizo.
• Ni laboras en la plej antaŭa parto de la ŝipo. Tio signifas ke dum altaj maroj, ni estas en la parto de la ŝipo kiu ricevas la plej parton de moviĝo (krom eble la ponto). Se mi sidas sur la ferdeko en mia laborspaco dum sturmo, mi efektive povas sentas la maron suĉante la antaŭaĵon de la ŝipo (ĝi impresas kiel "Velcro" tirante libera). Oni devas ligi ĉiujn suben, neniun ŝercon, kaj la plejparto de la tempo ni ĉiuj estas tre bona en la kaptanto de objektoj glitantaj de sur tabloj aŭ skribotabloj sen eĉ pensadi pri la ago.
• Precize nune, mi sidas kaj aŭskultas la sonaran sistemon: ĝi kantas sonon en la maron, serĉante submarŝipoj. La sono estas bela, klara fajfo kaj la teknologo estas tiom miriganta kiu ebligas nin por vidi en la maron, sed mi estas kiom kutimita al la sono, mi apenaŭ ĝin aŭdas. Krom kiam mi dormas kaj sonĝas la kanto.

Mi sentis min iomete stranga por eĉ skribi pri ĉi tio, ĉar ĝi estas tiom normala por mi. Kaj ŝajnas strange, pensadi pri vivo sur Mararmea ŝipo de la WWII kiel io "normala" por la uloj kiuj faras ĝin. Sed mi scias ke estis, parte, ĉar ili adaptis, precize kiel mi adaptis al vivo surŝipe la McFaul. Do mi provos, tenas ĉi tion en la kapo kiam mi legas pri la hororoj de ĉiutaga vivo en aliaj lokoj, ekzemple Afganistano aŭ Irako. Mi pensis al mi mem, "kiel povas homoj vivi tiel?" Nu, kiel mi povas vivi en la maniero en kiu mi vivas?

Testo

Nu, mi provas mian eblecon por retposxti notojn direkte en mian blogon, cxar
mi nune estas jemare. Cxu funkcias?