4/07/2003

Adaptebla Estaĵo

Do, mi pensadis pri homeca adaptebleco hodiaŭ. Aparte, mi pensadis pri mia propra adapto al la vivo surŝipe la USS McFaul. Se mi klopodas tre forte, mi povas pensi malantaŭen al la tagoj kiam la vivo en la Mararmeo, kaj sur Mararmea ŝipo, ŝajnis mistera kaj tute neta. Nun, kiam mi estis ĉi tie dum precize unu jaro, ĝi ŝajnas strange...iel normala.

Mia plej bona amiko, James, skribis al mi je la alia tago demandante al mi ke mi priskribu mangaĵo sur Mararmea ŝipo. Li postenigis sur lia blogo. Unue, ŝajnis al mi nepara ke li eĉ estus demandanta. Ĝi ĵus estas tio, kio ĝi estas, kaj mi tute forgesis kiel ĝi estis, sorĉiĝiti per ĉi tio Aspekto de la Vivo Milita. Kaj mi memoris kreii ĉi tion blogon komencante, pensante, "Mi postenigos ĉiajn aferojn pri mia taga milita vivo kaj homoj interesiĝos." Sed mi ne multe blogas ĉar kiam mi pensis pri tio, pro kio mi skribu, ĉiu ŝajnas normala kaj enuiganta.

Alia Mararmea ulo ankaŭ havas pensojn pri homara adaptebleco, kaj ĉi tio de la perspektivo de iu servante sur tio plej ekzotika kaj elita de Mararmeaj peronoj: submarŝipo. Mi ne povas diri, mi spertis multe de tio, pri kio li spertis, ke aferoj do okazas ĉi tio kiuj estas fantasia (aŭ terura) de ekstera perspectivo kaj ĉiutaga de la interna.

  • Kiam ni faras ekzercizojn de Kontraŭ-Submarŝipa Militado (KSM), ni faras "baboardo kaj tribordo". Ĉi tio signifas, ke ni faras ses horojn sur, ses horojn de sur, ĝis tiam ĝi finitas. Ĝi signifas, ke estas neebla por havi plu ol kvin horojn da dormo ĉiutage, kaj ĉar mi estas direktisto, mi devas elspezi mian "de-sur-tempon" por fari paperlaborojn. La plejparto de la tempo, ni dormas tri horojn en la tago. Tamen, ni adaptas. Ni eble ne estas aparte bonhumoraj popoloj (kiam ni ne estas frenezfeliĉe), sed ni do kutimas.
  • Sonara Direktisto devas ebli por trakti - minimune - proksimume ok samtempaj enmetoj: manipulistoj raportante kontaktojn aŭ kontaktan informon, radia kanalo en ĉiu orelo, vidaj elmontroj, aŭskultante aŭdon por sonoj kiel torpeda komencanto, subakvaj komunikadoj, ktp. Kaj niaj direktistoj traktas ĉiujn, kapeble. La Taksisto de KSM spertas plu malbone - li aŭ ŝi diras al la Sonara Direktisto kaj kunordigas la KSM-agojn de la ŝipo kun io ajn aparta kio okazas (kontraŭ-supraĵa, kontraŭ-aera, ktp). KAJ efektive kreas la taktikojn por la ekzercizo.
  • Ni laboras en la plej antaŭa parto de la ŝipo. Tio signifas ke dum altaj maroj, ni estas en la parto de la ŝipo kiu ricevas la plej parton de moviĝo (krom eble la ponto). Se mi sidas sur la ferdeko en mia laborspaco dum sturmo, mi efektive povas sentas la maron suĉante la antaŭaĵon de la ŝipo (ĝi impresas kiel "Velcro" tirante libera). Oni devas ligi ĉiujn suben, neniun ŝercon, kaj la plejparto de la tempo ni ĉiuj estas tre bona en la kaptanto de objektoj glitantaj de sur tabloj aŭ skribotabloj sen eĉ pensadi pri la ago.
  • Precize nune, mi sidas kaj aŭskultas la sonaran sistemon: ĝi kantas sonon en la maron, serĉante submarŝipoj. La sono estas bela, klara fajfo kaj la teknologo estas tiom miriganta kiu ebligas nin por vidi en la maron, sed mi estas kiom kutimita al la sono, mi apenaŭ ĝin aŭdas. Krom kiam mi dormas kaj sonĝas la kanto.
Mi sentis min iomete stranga por eĉ skribi pri ĉi tio, ĉar ĝi estas tiom normala por mi. Kaj ŝajnas strange, pensadi pri vivo sur Mararmea ŝipo de la WWII kiel io "normala" por la uloj kiuj faras ĝin. Sed mi scias ke estis, parte, ĉar ili adaptis, precize kiel mi adaptis al vivo surŝipe la McFaul. Do mi provos, tenas ĉi tion en la kapo kiam mi legas pri la hororoj de ĉiutaga vivo en aliaj lokoj, ekzemple Afganistano aŭ Irako. Mi pensis al mi mem, "kiel povas homoj vivi tiel?" Nu, kiel mi povas vivi en la maniero en kiu mi vivas?